Pierwsze chwile na skórze, gdyby miały pozostać niezmienione, pewnie skreśliłyby większość zapachów dla panów w moich oczach - początek na ręce to zwykle kremowe mydło, z lekko odświeżającym, czy może metalicznym niuansem osławionych ogórków kiszonych i kopru. Inne wariacje nie są nawet w połowie tak dobre jak klasyczne perfumy dla facetów, które są słodkie i maślano - tłuste od kokosa, którego w tej fazie pomyliłabym z tuberozą, gdyby nie spis nut.

Na przykład Light Blue to zapach kompletnie nie pasujący zarówno do mnie jak i do mojego perfumeryjnego gustu, jednak całkiem interesujący(choć nie na tyle, abym go nosiła). Addict natomiast jest bardziej elegancki i wręcz nasuwa się skojarzenie z północą (nie tylko ze względu na butelkę). Nie ma dnia bym nosząc go nie została zaczepiona I zapytana co nosze lub skomplementowana, że pięknie pachnę. Na pierwszy plan wysuwa się wanilia, okraszona bourbonem - gęsta, ciężka, z lekkim miętowym niuansem. Potem dołącza lawenda i na koniec nieśmiało wychodzą jakieś minimalne wydźwięki drzewno-wetiwerowe. Z biegiem czasu przechodzi do kosmetycznego kokosa (na szczęście nie gourmandowego) i silnie piżmowej, perłowej gardenii, ale szczególnie w testach globalnych bardzo zyskuje- wtedy ogórki nie pojawiają się wcale.

Od razu dodam i podkreślę, że żadnej gruszki tu wg mnie nie ma. Dobre pachnidło, niestety bardzo popularne i mało oryginalne, bowiem podobne charaktery (poniekąd i dosyć podobne kompozycje) znajdziemy pod postacią Armaniego Code czy Ferragamo Black. Otwarcie na mojej skórze to "syrop z irysa", czyli jak kto woli, szminka albo puder (ja mam skojarzenia ze szminką). Z czasem coś się jednak zmieniło i zaczęło się. Perfumy są słodkie, trochę gourmet. Dla mnie jest to już prawdziwa sztuka tworzenia oraz umiejętność panowania nad składnikami. Flakonu nie potrafię opisać słowami, zniewalający - to jedyne co mi przychodzi na myśl.